Zolang ik het kan

Als bij Eli voor het eerst een herseninfarct wordt geconstateerd, heeft Hanne nog geen vermoeden van wat hen beiden te wachten staat. In Zolang ik het kan beschrijft ze hoe haar intellectuele, maatschappelijk gewaardeerde man door steeds nieuwe tia’s en herseninfarcten langzaam verandert in iemand die de weg kwijtraakt in zijn leven. Hoe de gelijkwaardigheid en de gegroeide ver- standhouding uit hun relatie verdwijnt en plaats maakt voor een zorgrelatie. Hun liefde blijft, maar verandert in een even diep gevoelde lotsverbondenheid.

  bestellen  

Openhartig, soms humoristisch, vertelt zij hoe zij leert omgaan met zijn steeds grotere afhankelijkheid, haar onmacht, woede en wanhoop en haar tegenstrijdige gevoelens. Elke oplossing blijkt tijdelijk en kan niet vergoeden wat verloren ging. Stap voor stap neemt ze de bescherming van zijn kwetsbare bestaan op zich.

Haar ervaringen in de wereld van artsen, medicijnen, persoonsgebonden budget, notarissen, wetten en regels maken haar boek niet alleen aangrijpend, maar ook een bron van informatie. Zij beschrijft haar problemen met de medische praktijk, de niet voor bejaarden en dementerenden ontwikkelde medicatie die bij gedragsproblemen wordt gebruikt, de nogal eens ontoereikende professionele zorg en de (on)mogelijkheid van euthanasie.

Dementie, en daarmee de zorg voor dementerenden, staat momenteel als geen andere ziekte in het middelpunt van medische, maatschappelijke en economische discussies en belangen. Hulpverleners en mantelzorgers krijgen onvermijdelijk te maken met de gevolgen hiervan.

Hanne van Herwerden is klinisch psycholoog. Zij werkte als universitair docent bij de faculteit Geneeskunde van de Vrije Universiteit in Amsterdam, en later als medisch psycholoog/seksuoloog bij het VUmc en het Elisabeth Gasthuis in Haarlem. Zij had tot 2012 ook een eigen praktijk als seksuoloog en relatietherapeut.

Reacties op Zolang ik het kan, liefde, mantelzorg, vasculaire dementie.

‘Bijna in een adem uitgelezen’…. ‘Mooi geschreven’.
(Anne-Mei The, hoogleraar Langdurige zorg en Dementie)

‘Ze beschrijft heel invoelbaar de dilemma’s waarvoor ze kwam te staan (verhuizen naar een verpleeghuis of zo lang mogelijk thuis blijven) (de onmogelijke keuze om akkoord te gaan met psychofarmaca…. Waardevol te lezen hoe vasculaire dementie in zijn werk gaat.
(Margreet Zetsma, docent/trainer Zorg en Welzijn, Horizon College).

‘De bureaucratie is nog niets veranderd in die zeven jaar dat ik niet meer in de wijk werk … veel mensen zullen herkenning, troost vinden en wijzer worden door jouw uitleg’.
(Jacqueline Naninck, wijkverpleegkundige)

‘… een moedig en ontroerend boek …..indringende mengeling over daar waar professie vaak te kort schiet en liefde draagt’.
(Diet Verschoor, schrijfster)

‘…bijna pijnlijk om te zeggen dat ik het heel mooi vond. Pijnlijk omdat het gaat over verdriet, verlies, onmacht en boosheid …. Prachtig verwoord’.
(Ingeborg Timmerman, seksuoloog/psychotherapeut)

‘…Je boek heeft me geholpen de schuldgevoelens die daarbij horen (… for better and worse) beter de baas te kunnen’
(Een mantelzorger)

‘… een zeer waardevol boek. Een voortreffelijke mix tussen persoonlijk en informatief. .. zo geschreven dat het je niet meer loslaat’.
(Frits Spaans, designer)

‘… een prachtig boek. Een eerlijk, openhartig boek, een boek op niveau, met zeer veel bruikbare informatie, geschikt voor een brede doelgroep. .. lastigere informatie over o.a. het CIZ en aspecten van rechtsbescherming heb je heel duidelijk beschreven’.
(Margreet Hendriks, oproepverpleegkundige dementie).

‘Het meest werd ik getroffen door de manier waar je beschrijft hoe verdrietig, machteloos, troosteloos, maar ook hoe vindingrijk en blij jij, maar ook Eli, op situaties reageerden… de emoties zijn bijna voelbaar’. 
(Christl Mulder, mosaiste)