Oh j, nu vergeet ik ook van alles

Na de laatste week van de dementie, ik weet niet meer wanneer die was, wist ik het zeker… Ik had  Alzheimer. Als ik naar boven liep om een zakdoek te halen wist ik bovenaan de trap niet meer wat ik eigenlijk kwam doen. Namen van mensen onthouden… ik vind het een ramp. Of waar ik spullen heb opgeruimd, ik zoek me vaak een ongeluk.

In die week van de dementie kwamen er zoveel voorbeelden en prachtige documentaires voorbij; ik ging me steeds meer zorgen maken over mijn eigen chaotische hoofd en mijn onvermogen om feiten en namen te onthouden.  Waar ik vroeger nog 10 dingen tegelijk kon, kan ik nu nog slechts één ding en dan moet je me vooral niet storen, want dan ben ik de weg kwijt. Manlief is geniaal in het onthouden van in mijn ogen soms overbodige feitelijkheden en hij weet nog steeds van alles door elkaar te organiseren. Hij geeft me dan ook regelmatig het gevoel een onnozel, vergeetachtig konijn te zijn.
 
Het filmpje op TV, waarin aandacht werd gevraagd voor Alzheimer, begreep ik niet eens. Er zat een vrouw in een restaurant met een vriendin een kopje koffie te drinken. Die vriendin gaat even weg, en er komt een ander voor in de plaats. De vrouw lijkt verward, het zou iets met Alzheimer te maken hebben. Ik snap het nog steeds niet. Voor mij een bevestiging van mijn eigen Alzheimer…
Ik werd ook uitgenodigd om een nabootsing van de wereld van iemand met dementie te ervaren. Ik heb er voor bedankt, bang dat ik er in zou blijven.
 
Na die week van de dementie wist ik het dus zeker, ik stelde voor mezelf de diagnose Alzheimer. Ik durfde er met niemand over te spreken, maar hield er rekening mee dat ik over een jaar toch echt niet meer voor mijn man, die na een herseninfarct gehandicapt is geraakt, zou kunnen zorgen. Hij zou ook niet voor mij kunnen zorgen. Ik zag de toekomst somber in. Het onthouden van dingen werd een obsessie voor me, en het lukte me steeds minder. Dat duurde een paar weken. Opeens, ik was druk geweest met allerlei leuke dingen, merkte ik dat ik al een week niet meer aan mijn Alzheimer had gedacht. Het leek beter met me te gaan. Nog een week later besloot ik mezelf toe te staan namen niet te kunnen onthouden. Ik besloot mezelf toe te staan dat ik af en toe chaotisch ben en ik ontdekte dat ik het eigenlijk altijd al had gehad dat ik iets wilde pakken en dan met lege handen terug kon komen omdat ik niet meer wist wat ik eigenlijk ging doen.  En… ik knapte helemaal op. Mijn ‘Alzheimer’ werd slechts veroorzaakt door het feit dat ik op mijn 55e iets minder lenig ben  geworden in mijn bovenkamer en dat het feit dat ik mantelzorger ben voor mijn man soms iets meer lenigheid van me vraagt dan ik heb.

Als ‘Sprekende mantelzorger’ deel ik mijn ervaringen als mantelzorger en de lessen die ik daarin leer over de zorg, over mezelf, met andere mantelzorgers en zorgprofessionals. Ik kom daarin ook vaak mensen tegen die voor hun dementerende ouders of partner zorgen. Dan denk ik vooraf… ja maar ik heb het gemakkelijk, mijn man is niet dementerend. Maar telkens weer lijkt dat er niet toe te doen. Mijn boodschap is… je kunt alleen langdurig voor een ander zorgen als je ook goed voor jezelf zorgt. En dat blijkt eigenlijk voor iedereen te gelden.

Cora Postema (55 jaar) zorgt sinds 2009 voor haar man die na een infarct in de hersenstam gehandicapt raakte. Ze deelt al schrijvend en sprekend haar ervaringen als mantelzorger. Meer hierover vindt u hier.