-
Eerlijk zullen we alles delen. Of toch niet?
Eerlijk zullen we alles delen... Als het om suikergoed en marsepein gaat, hoeft dat niet zo lastig te zijn. Maar als het erom gaat wie werkt en wie niet, wie zorgt en wie niet, wie bijdraagt en wie niet, dan wordt het soms lastiger.
U wilt een gezellige Sint voorbereiden. Maar u heeft een partner met dementie. Je wilt opschieten. Straks komen de kleinkinderen en dan wilt u de pakjes ingepakt hebben en de gedichten klaar.
Uw partner wil wel helpen, maar... hij heeft zo’n ander tempo of hij vergeet halverwege wat hij zou doen. Schonk Sint ons maar een zak vol engelengeduld!
Iedereen wil iets bijdragen, van betekenis zijn. Vroeger, maar nu nog steeds. ‘Nuttig’ zijn en daarvoor gewaardeerd worden. Net als toen je nog werkte of vrijwiligerswerk deed. Toen je nog in alle opzichten functioneerde. Als partner, als vader, als collega.
Om een bijdrage gevraagd worden, doet een heel gezond appèl op anderen. Ik heb dat een keer heel helder ervaren toen ik de sleutel van de dagopvang buitenshuis was vergeten. Al de bezoekers schoten me opeens te hulp. De een wist de beheerder te wonen, de ander zou thuis koffie halen... Tsjonge wat was dat een eye-opener voor mij. Ook met dementie een eerlijk aandeel kunnen hebben, kunnen bijdragen net als mensen zonder dementie, is zo waardevol!
Het vraagt tijd en geduld en een open oog voor wat mensen wel kunnen.
Met Sinterklaas, kan dat betekenen dat u de ander de ruimte laat om te helpen met hoe de tekst van dat Sinterklaasliedje ook alweer was. Het pakpapier aangeven. Helpen met dichten. ‘Wat rijmt er ook alweer op “denken”? ‘Schenken!’ ‘Okay, dus dan krijgen we... ‘Sint heeft heel lang lopen denken wat hij jou zou...’ ‘Schenken!’
Met verhalen over vroeger. ‘Hoe was dat vroeger met Sinterklaas? Dreigden uw ouders met de zak?’
Zong u een liedje bij de schoorsteen?
Verhalen maken verhalen wakker. Verhalen van nu raken aan verhalen van vroeger. Kennis en ervaring van vroeger, kan weer opgerakeld worden. Dat ervaren is een prachtig cadeau voor alle betrokkenen.
Desirée van Keulen
(verhalenverteller)
U wilt een gezellige Sint voorbereiden. Maar u heeft een partner met dementie. Je wilt opschieten. Straks komen de kleinkinderen en dan wilt u de pakjes ingepakt hebben en de gedichten klaar.
Uw partner wil wel helpen, maar... hij heeft zo’n ander tempo of hij vergeet halverwege wat hij zou doen. Schonk Sint ons maar een zak vol engelengeduld!
Iedereen wil iets bijdragen, van betekenis zijn. Vroeger, maar nu nog steeds. ‘Nuttig’ zijn en daarvoor gewaardeerd worden. Net als toen je nog werkte of vrijwiligerswerk deed. Toen je nog in alle opzichten functioneerde. Als partner, als vader, als collega.
Om een bijdrage gevraagd worden, doet een heel gezond appèl op anderen. Ik heb dat een keer heel helder ervaren toen ik de sleutel van de dagopvang buitenshuis was vergeten. Al de bezoekers schoten me opeens te hulp. De een wist de beheerder te wonen, de ander zou thuis koffie halen... Tsjonge wat was dat een eye-opener voor mij. Ook met dementie een eerlijk aandeel kunnen hebben, kunnen bijdragen net als mensen zonder dementie, is zo waardevol!
Het vraagt tijd en geduld en een open oog voor wat mensen wel kunnen.
Met Sinterklaas, kan dat betekenen dat u de ander de ruimte laat om te helpen met hoe de tekst van dat Sinterklaasliedje ook alweer was. Het pakpapier aangeven. Helpen met dichten. ‘Wat rijmt er ook alweer op “denken”? ‘Schenken!’ ‘Okay, dus dan krijgen we... ‘Sint heeft heel lang lopen denken wat hij jou zou...’ ‘Schenken!’
Met verhalen over vroeger. ‘Hoe was dat vroeger met Sinterklaas? Dreigden uw ouders met de zak?’
Zong u een liedje bij de schoorsteen?
Verhalen maken verhalen wakker. Verhalen van nu raken aan verhalen van vroeger. Kennis en ervaring van vroeger, kan weer opgerakeld worden. Dat ervaren is een prachtig cadeau voor alle betrokkenen.
Desirée van Keulen
(verhalenverteller)
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.